LOGOPEDIA (gr. logos – słowo, mowa, paideia – wychowanie) – jako dyscyplina naukowa istnieje w Polsce od kilkudziesięciu lat. Wyraźny rozwój nastąpił w latach 60-tych, kiedy z inicjatywy L. Kaczmarka powstało specjalne pismo “Logopedia” , a ponadto rozpoczęło własną działalność Polskie Towarzystwo Logopedyczne i pierwsze w Polsce Podyplomowe Studium Logopedyczne w Lublinie.
W chwili obecnej istnieją trzy koncepcje określające zakres i przedmiot badań logopedii:
Myśl medyczna (S. Grabias) – organizująca zakres przedmiotu badań logopedii do zaburzeń, profilaktyki i korekcji mowy.
Myśl pedagogiczna – dotycząca problemu kształtowania mowy u dzieci z upośledzonym słuchem i porozumiewania się głuchoniewidomych.
Myśl holistyczna – traktuje logopedię jako samodzielną naukę zajmującą się wszystkimi aspektami mowy: embriologicznym, patologicznym, społecznym i artystycznym (zwolennicy – L. Kaczmarek, I. Styczek).
W logopedii odznacza się następujące specjalności:
Logopedia teoretyczna
Logopedia stosowana (praktyczna)
ogólna – wychowawcza i artystyczna
specjalna – korekcyjna i surdologopedia
Zadaniem logopedii teoretycznej (terapia logopedyczna) jest integrowanie i wskazywanie sposobów wykorzystania w praktyce rezultatów badań, a też wprowadzanie metod i narzędzi służących diagnozowaniu wszelkich zaburzeń mowy oraz opracowywanie skryptów oddziaływań profilaktycznych i terapeutycznych.
Misją logopedii stosowanej jest rozwijanie kompetencji językowej i komunikacyjnej oraz zapobieganie nieprawidłowościom przebiegu tego procesu.
Zadania logopedii ogólnej to kształtowanie prawidłowej mowy i doskonalenie wymowy już ukształtowanej. Terapia logopedyczna.
Zadania logopedii specjalnej to usuwanie wad wymowy, nauczanie mowy (mówienia i rozumienia) w wypadku jej braku lub utraty, usuwanie zaburzeń głosu, usuwanie trudności w nauce czytania i pisania.
Tags: psychoterapeuta, terapie